Afscheid nemen
Door: Dianne
Blijf op de hoogte en volg Dianne
16 Maart 2014 | Tanzania, Dodoma
Hoewel ik er deels erg naar uitkeek om iets nieuws te ondernemen en meer van dit mooie land te zien, moet ik zeggen dat ik het er afgelopen week toch wel moeilijk mee had. Het is zo'n raar gevoel dat ik de mensen waarmee ik heb gewoond en gewerkt waarschijnlijk nooit meer zal zien. Afscheid nemen is gewoon niet leuk! Ik heb me ontzettend welkom gevoeld en zal niet vergeten hoe aardig de mensen hier zijn. Ik heb 1 nacht bij een gastgezin geslapen, omdat ik graag wilde zien hoe de mensen hier echt leven. Het gezin bestond uit een echte Tanzaniaanse mama (een lekker stevige tante), de vader, twee kinderen en een pleegkind. Het was een relatief rijk gezin, omdat de vader electricien is en de moeder wiskundelerares. Ik kreeg dan ook al vrij snel een wiskundetoetsje voor mijn neus geschoven: hier moest ik toch minstens 50% op halen als ik wilde eten, haha! Gelukkig slaagde ik hierin!
Het huis had een binnenplaats waar wat kamertjes omheen zaten (wc, keuken) en waarop de kippen aan het scharrelen waren. Ze waren erg verbaasd toen ik vertelde dat ik zelf geen kippen had, en eigenlijk niemand bij ons behalve in de dorpjes. "Hoe kwam ik dan aan mijn vlees en eieren? Had ik dan soms koeien?" Ik vond het erg leuk om met hun te praten en meer over de levenswijze en gebruiken van Tanzanianen te leren. Gastvrij zijn ze zeker, want ze vonden 1 nacht erg kort en ik had zonder problemen een paar weken kunnen blijven. Natuurlijk werd ik ook meteen om mijn contactgegevens gevraagd. Dit is iets wat me blijft verbazen: ook op straat vraagt iedereen na twee zinnen met je gesproken te hebben meteen om je telefoonnummer. Relaties gaan hier sowieso een stuk sneller als thuis. Je bent al heel snel vrienden (1 gesprek is voldoende) en ook op het gebied van de liefde is het al gauw serieus. Tenminste, als je dit vergelijkt met onze lange periode waarin je moet wachten tot je 'ik hou van jou' kan zeggen, samen kan gaan wonen of trouwen.Toen ik gister op straat liep werd ik bijvoorbeeld aangesproken door een Masaai man: of ik mee wilde naar zijn dorp? Hij zei zelfs: I love you sana (very much)!
Donderdagavond werd er een afscheidsfeestje gevierd voor mij en 4 andere Noorse meisjes die vertrokken. Dit hield in dat we met z'n allen gingen eten (vrijwilligers, een aantal van het personeel en de meiden) onder het genot van Afrikaanse muziek. Er worden een aantal lieve praatjes gehouden, ik kreeg mijn officiele vrijwilligerscertificaat en werd gewikkeld in Tanzaniaanse IOP-doeken. Ook hebben de meiden weer gezongen en gedanst voor ons.
De ochtend daarna was het dan toch echt zover: met mijn backpack op de rug stapte ik in een overvolle dala dala op weg naar mijn eerste bestemming! In Iringa zou ik overstappen op een bus naar Dodoma en kwam gelijk te weten dat ik een leuke blunder had begaan. Ik had de week ervoor een ticket gekocht voor 12:00 uur, dus ruim voor het middaguur stond ik paraat. Maar blijkbaar kennen ze hier naast de wereldtijd, ook een Swahilische klok (in mijn maand hier had ik hier nog nooit van gehoord). Mijn bus was blijkbaar al vertrokken om 6:00 uur s'ochtends, haha! De Swahilische klok is afgestemd op de zon: zonsopgang (7 uur) is om 1 uur, en zonsondergang (18 uur, al is het eigenlijk iets later) is 12 uur. Gelukkig kon ik nog een andere bus pakken die een uur later vertrok dus ik ben helemaal veilig aangekomen in Dodoma.
Iets wat ik in het begin vrij overweldigend vond, was de aankomst op een busstation. Tanzanianen worden al belaagd door taxichauffeurs, ticketverkopers en motorrijders, maar als ik als blanke uitstap gaan ze pas echt los. Ik had mijn taxi al van tevoren geregeld dus heb mijn belagers rustig afgeschud. Het hotel waar ik verblijf is budget, maar verder prima in orde. Dodoma zelf is een bijzondere stad: enige tijd geleden was Dar es Salaam de hoofdstad van Tanzania, maar omdat Dodoma centraal in het land ligt heeft de president besloten om Dodoma de nieuwe hoofdstad te maken. Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gerealiseerd, en de stad voelt nog niet echt aan als een hoofdstad en het heeft nog wel even tijd nodig om te groeien. Dar es Salaam blijft voorlopig het onbetwiste economishe centrum van het land, maar het parlement is al gezeteld in Dodoma. Zo zijn er een eindje buiten in de stad op random plekken een aantal moderne gebouwen gezet, om de stad te laten groeien. Hoewel er in heel Dodoma 3 miljoen mensen wonen, woont slechts een heel klein gedeelte hiervan in het centrum, en de rest meer daarbuiten in de countryside. Na een halve dag kun je hier dan ook prima de weg vinden. Hoewel er niet bijzonder veel te doen is, geniet ik ervan om alleen op pad te zijn en lekker zelf te bepalen wat ik doe en wanneer ik het doe. Tot dusverre bevalt het alleen reizen dus prima!
Morgen trek ik weer verder naar Kondoa, volgende keer horen jullie daarover! Liefs van mij.
Het huis had een binnenplaats waar wat kamertjes omheen zaten (wc, keuken) en waarop de kippen aan het scharrelen waren. Ze waren erg verbaasd toen ik vertelde dat ik zelf geen kippen had, en eigenlijk niemand bij ons behalve in de dorpjes. "Hoe kwam ik dan aan mijn vlees en eieren? Had ik dan soms koeien?" Ik vond het erg leuk om met hun te praten en meer over de levenswijze en gebruiken van Tanzanianen te leren. Gastvrij zijn ze zeker, want ze vonden 1 nacht erg kort en ik had zonder problemen een paar weken kunnen blijven. Natuurlijk werd ik ook meteen om mijn contactgegevens gevraagd. Dit is iets wat me blijft verbazen: ook op straat vraagt iedereen na twee zinnen met je gesproken te hebben meteen om je telefoonnummer. Relaties gaan hier sowieso een stuk sneller als thuis. Je bent al heel snel vrienden (1 gesprek is voldoende) en ook op het gebied van de liefde is het al gauw serieus. Tenminste, als je dit vergelijkt met onze lange periode waarin je moet wachten tot je 'ik hou van jou' kan zeggen, samen kan gaan wonen of trouwen.Toen ik gister op straat liep werd ik bijvoorbeeld aangesproken door een Masaai man: of ik mee wilde naar zijn dorp? Hij zei zelfs: I love you sana (very much)!
Donderdagavond werd er een afscheidsfeestje gevierd voor mij en 4 andere Noorse meisjes die vertrokken. Dit hield in dat we met z'n allen gingen eten (vrijwilligers, een aantal van het personeel en de meiden) onder het genot van Afrikaanse muziek. Er worden een aantal lieve praatjes gehouden, ik kreeg mijn officiele vrijwilligerscertificaat en werd gewikkeld in Tanzaniaanse IOP-doeken. Ook hebben de meiden weer gezongen en gedanst voor ons.
De ochtend daarna was het dan toch echt zover: met mijn backpack op de rug stapte ik in een overvolle dala dala op weg naar mijn eerste bestemming! In Iringa zou ik overstappen op een bus naar Dodoma en kwam gelijk te weten dat ik een leuke blunder had begaan. Ik had de week ervoor een ticket gekocht voor 12:00 uur, dus ruim voor het middaguur stond ik paraat. Maar blijkbaar kennen ze hier naast de wereldtijd, ook een Swahilische klok (in mijn maand hier had ik hier nog nooit van gehoord). Mijn bus was blijkbaar al vertrokken om 6:00 uur s'ochtends, haha! De Swahilische klok is afgestemd op de zon: zonsopgang (7 uur) is om 1 uur, en zonsondergang (18 uur, al is het eigenlijk iets later) is 12 uur. Gelukkig kon ik nog een andere bus pakken die een uur later vertrok dus ik ben helemaal veilig aangekomen in Dodoma.
Iets wat ik in het begin vrij overweldigend vond, was de aankomst op een busstation. Tanzanianen worden al belaagd door taxichauffeurs, ticketverkopers en motorrijders, maar als ik als blanke uitstap gaan ze pas echt los. Ik had mijn taxi al van tevoren geregeld dus heb mijn belagers rustig afgeschud. Het hotel waar ik verblijf is budget, maar verder prima in orde. Dodoma zelf is een bijzondere stad: enige tijd geleden was Dar es Salaam de hoofdstad van Tanzania, maar omdat Dodoma centraal in het land ligt heeft de president besloten om Dodoma de nieuwe hoofdstad te maken. Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gerealiseerd, en de stad voelt nog niet echt aan als een hoofdstad en het heeft nog wel even tijd nodig om te groeien. Dar es Salaam blijft voorlopig het onbetwiste economishe centrum van het land, maar het parlement is al gezeteld in Dodoma. Zo zijn er een eindje buiten in de stad op random plekken een aantal moderne gebouwen gezet, om de stad te laten groeien. Hoewel er in heel Dodoma 3 miljoen mensen wonen, woont slechts een heel klein gedeelte hiervan in het centrum, en de rest meer daarbuiten in de countryside. Na een halve dag kun je hier dan ook prima de weg vinden. Hoewel er niet bijzonder veel te doen is, geniet ik ervan om alleen op pad te zijn en lekker zelf te bepalen wat ik doe en wanneer ik het doe. Tot dusverre bevalt het alleen reizen dus prima!
Morgen trek ik weer verder naar Kondoa, volgende keer horen jullie daarover! Liefs van mij.
-
16 Maart 2014 - 10:09
Marije:
Klinkt goed Dianne! Vooral dat wiskundetoetsje haha :p Snap wel dat het moeilijk is afscheid te nemen, dan zou je zo graag terug willen ooit, maar de kans is klein dat je dat doet.. Maar nu eerst lekker reizen! Het begin klinkt goed, geniet ervan! -
16 Maart 2014 - 10:54
Yvonne Warmelink:
Wat een ervaringen doe je op zeg! Leuk dat je een nachtje mocht slapen bij een gezin en knap dat je al die mensen op het busstation van je af kon schudden. Ga zo door en geniet van je weekje alleen! -
16 Maart 2014 - 11:22
Teun Van Rijswijk:
Beste Dianne,ik geniet enorm van jouw reisverslag.Ik kijk met vol spanning uit naar jouw volgende verslag.Wat maak je heel veel mee en dat doet mij denken aan mij eigen reizen.Geniet er maar met volle teugen van,want dat nemen ze je nooit meer af. -
16 Maart 2014 - 12:05
Irene:
Hee Dianne!
Jeetje, wat een leuke verhalen weer! 't Is echt super om je zo een beetje te kunnen 'volgen'.
Sja, dat afscheid van het weeshuis zal best even moeilijk zijn geweest, kan ik me goed voorstellen. Maar nu doe je inmiddels al meteen weer allemaal andere leuke dingen. Klinkt goed!
Maaruh (sorry, ik moet toch even de beetje bezorgde tante uithangen, haha), kijk je wel een beetje uit met al die mannen die "contact" met je willen? Niet iedereen zomaar vertrouwen, hoor, hoe gastvrij ze ook zijn. Nou ja, jou kennende zal het wel loslopen :-)!
Geniet van je weekje alleen reizen! Haha, hopelijk gaat het vanaf nu ook goed met de tijden (swahilisch of niet).
Veel plezier!
XX Irene -
16 Maart 2014 - 13:59
Jannie Rutten:
Wauw wat een onderneming allemaal, ik volg jou reis met plezier en ben steeds
weer benieuwd hoe je reis verder gaat,geniet er van, hier kijk je altijd weer op terug.
Nog veel reisplezier.
Groetjes Jannie Rutten.
-
16 Maart 2014 - 15:32
Esther H:
Superleuk en interessant om te lezen Dianne! Klinkt echt onwijs gaaf en top dat je dat allemaal zo in je eentje doet hee! Heel veel plezier nog! xxx Esther
-
16 Maart 2014 - 20:28
Gerda:
Hoi dianne,
Ik vond het weer heel erg leuk om je verslag te lezen.
Het lijkt mij ook super moeilijk om afscheid te nemen.
Zo leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. Doe je wel voorzichtig?
Ik kijk nu al uit naar je volgende verslag.
liefs
gerda -
17 Maart 2014 - 10:17
Annemiek:
Wat een leuk verhaal weer Dianne! Zal idd wel gek zijn geweest om afscheid te nemen!
Geniet nog even van je reis en ik kijk er nu al naar uit om alle verhalen in t echt te horen ;)
Veel plezier nog,
Annemiek -
18 Maart 2014 - 21:17
Jacqueline Bos:
Hallo Dianne,
Als ik zo jouw reisavontuur lees en jou zou mogen typeren als mooi Afrikaans wild dier dan denk ik dat je heel goed tot je recht komt als Giraf! Goed met een uitgestoken lange nek om je heen kijkend en inschatten hoe je het beste je reisdoelen kan bereiken en vooral niet vergeten om achterom te zien. Petje af!
En wij mogen ook allemaal meegenieten van jouw avontuur!
Nog mooie dagen toegewenst en een vriendelijke groet van Jacqueline,
..............en een natte neus van mijn hond Roef! (Friese Stabij!) -
22 Maart 2014 - 11:17
Jan En Nora:
Lieve Dianne
Wat een schitterende verhalen en zoveel belevenissen van wat je allemaal tot nu toe hebt meegemaakt.
Dank je wel dat we mogen mee genieten.
35 jaar geleden waren wij ook in Afrika geweest.
Maar dan in Zuid Afrika, Johannesburg, Pretoria en later aan de kust Durban.
Dat is natuurlijk heel iets anders.
Toen had je nog de apartheid, wat erg te merken was en niet altijd fijn.
Gelukkig is dat voorbij.
Wat geweldig om ook de bevolking te kunnen spreken en gedachten uit te wisselen.
Wij waren ook in een kraal geweest, waar voor ons werd gedanst.
Dit was speciaal voor toeristen, waar we met een bus naar toe werden gebracht.
Ja, dat dansen zo als deze mensen doen, kunnen wij nooit.
Mooi om te zien, als ze iets willen vertellen via hun dans.
We wensen je nog een hele fijne tijd en straks een hele goed reis naar huis.
Je zal een poosje nodig hebben om, om te schakelen naar het gewone leven in Europa.
De luxe die wij kennen en wij nog veel van deze mensen kunnen leren door hun eenvoud enz.
Deze tijd zal je vast nooit meer vergeten.
Lieve groet van je Oom en Tante
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
